فاصله ایمپلنت از دندان مجاور

پس برای ایمپلنتی با قطر 4 میلیمتر حداقل 7 میلیمتر فضا لازم است. حال چنانچه دندان مولر جایگزین گردد ( فضا 10 تا 12 میلیمتر است) بایستی از ایمپلنت قطورتر استفاده شود تا کانتی لورهای مزیالی و دیستالی به حداقل رسانده شود و چنانچه فضا 14 میلیمتر باشد بایستی از دو ایمپلنت با قطر 4 میلیمتر استفاده گردد تا کانتی لور به حداقل برسد. ( 2*4= 8 میلیمتر (قطر ایمپلنتها) + 2*5/1 = 3 میلیمتر (فاصله دو ایمپلنت با دندانهای مجاور) + 3 میلیمتر حداقل فاصله بین دو ایمپلنت = 14 میلیمتر) در شکل زیر ایمپلنت به جای ریشه مزیالی قرار داده شده و احتمالا کانتی لور دیستالی منجر به از دست رفتن فیکسچر شده است:

برای جایگزینی دو دندان هم حداقل به دو ایمپلنت نیاز است تا از کاربرد کانتی لور اجتناب گردد. در مواردی که دو دندان از دست رفته است و یکی از دندانهای از دست رفته مولر باشد فیکسچر قدامی در 1/5 میلیمتری دندان قدامی قرار داده می شود و فیکسچر خلفی به جای قرارگیری در نیمه دندان مولر بایستی در دیستال مولر قرار داده شود تا از ایجاد کانتی لور در دیستال مولر اجتناب گردد: اگر به هر دلیلی نتوان فیکسچر را در دیستال قرار داد و در مید مولر یا مزیال قرار داده شد، روکش روی آن بایستی در سایز یک پره مولر فرم داده شود. مثلا در شکل زیر پایه خلفی نباید به سایز مولر فرم داده می شد: استثنائات قانون کانتی لور در جایگزینی دو دندان: توجه داشته باشید که ایده آل عدم طراحی کانتی لور در پروتز متکی بر ایمپلنت است. پس بایستی سعی شود در تمامی موارد و تا حد امکان از کانتی لور استفاده نکرد. اما در مواردی و با رعایت ملاحظاتی می توان از کانتی لور استفاده نمود:

– در مواردی که دو سانترال پایین از دست رفته اند و فضای موجود کمتر از 12 میلیمتر باشد. در این حالت یک ایمپلنت قطورتر در ناحیه سانترال قرار می گیرد و دندان لترال کانتی لور فرم داده می شود
– در مواردی که سانترال و لترال بالا از دست رفته و فضا کمتر از 12 میلیمتر باشد. در این حالت فضای کمتر از 12 میلیمتر بسیار کم پیش می آید زیرا دندان سانترال معمولا 8 میلیمتر فضا در اختیار می دهد اما چنانچه فضا از 12 میلیمتر کمتر باشد می توان دندان لترال را کانتی لور نمود .
ملاحظات خاص برای کانتی لور ها:
در مواردی که از کانتی لور استفاده می شود بایستی یکسری نکات را به دقت رعایت نمود. این نکات شامل موارد زیر می شود:
– اکلوژن در این موارد بایستی به نحوی تنظیم شود که کراون کانتی لور تا حد امکان خارج از تماس باشد .
–  برای فیکسچری که کراونهای دارای کانتی لور بر روی آن قرار داده می شود بایستی حداکثر قطر و حداکثر سطح را در نظر گرفت و از کاربرد ایمپلنتهای باریک به شدت اجتناب نمود .
– در این موارد فاکتورهای نیروی مرتبط با بیمار مثل وجود پارافانکشن، عضلات قوی و یا نیروی بایت شدید بایستی قبل از درمان به دقت مورد بررسی قرار داده شود و در صورت وجود هر یک از این فاکتورها کاربرد کانتی لور کنتراندیکاسیون خواهد داشت .
–  تراکم استخوان در این موارد بایستی ارزیابی شود و از کاربرد کانتی لور بر روی فیکسچرهای قرار داده شده در استخوان با تراکم کم اجتناب نمود .

آیا تا به حال به اندازه دندان هایتان توجه کرده اید؟ حتماً می دانید که هر کدام از دندان ها ابعاد و اندازه متفاوتی دارند و ضمن قرارگیری در کنار یکدیگر، به استخوان فک متصل هستند. از این رو هنگامی که فرد یک یا چند دندان خود را از دست می دهد، یک فضای خالی بین دندان ها ایجاد می شود. در واقع به دلیل کشیدن دندان های خراب و شکسته این فضای خالی درون استخوان فک و لثه به وجود آمده است. از آنجایی که کاشت یک روش کاربردی و مؤثر برای محسوب می شود، باید فضای کافی برای یک واحد ایمپلنت بین دندان های اصلی فرد وجود داشته باشد. تا بتوان با انجام جراحی های اولیه و تکمیلی، ایمپلنت را درون استخوان فک قرار داد. به نظر شما مناسب ترین فاصله ایمپلنت از دندان مجاور چقدر است؟ رعایت فضای ایده آل برای یک واحد ایمپلنت چه مزایایی دارد؟

چرا ایمپلنت های دندانی در اندازه های مختلف ساخته می شود؟

با توجه به متفاوت بودن ابعاد و اندازه دندان، طول تاج، ضخامت استخوان فک و بافت لثه در بیماران، ایمپلنت های دندانی نیز در اندازه های مختلف تولید می شوند. تا متناسب با نیاز بیمار و وضعیت لثه و فک جایگزین دندان های از دست رفته شود. بدین منظور دندانپزشک پس از (خارج کردن دندان از بافت لثه و استخوان فک) فضای به وجود آمده درون لثه را اندازه گیری می کند. تا متناسب با فاصله ایجاد شده و همچنین طول تاج دندان های مجاور، اقدام به کاشت ایمپلنت دندان نماید. البته برای آنکه ایمپلنت به طور کامل و صحیح در جای خود قرار گیرد، باید ابعاد و اندازه ایمپلنت دندان نیز مدنظر قرار گرفته شود. در غیر این صورت به دلیل برخورد ایمپلنت دندان با دیواره دندان های اصلی، فرآیند کاشت آن با مشکل مواجه خواهد شد. عدم توجه به این مورد مهم در رابطه با فضای ایده آل برای یک واحد ایمپلنت احتمال و همچنین آسیب به سایر دندان ها و استخوان فک را افزایش می دهد.

عوامل اصلی و تعیین کننده اندازه ایمپلنت دندان کدامند؟

همان طور که می دانید در ایمپلنت مشهد ، متخصص جراحی لثه و کاشت ایمپلنت وظیفه اندازه گیری ابعاد و اندازه دندان از دست رفته را برعهده دارد. تا براساس آن تشخیص دهد که بیمار نیازمند ایمپلنت های دندانی با چه اندازه ای است. در این راستا عوامل اصلی و مهم تعیین کننده اندازه ایمپلنت دندان به شرح زیر عبارت است از: عملکرد مطلوب ایمپلنت حین کاشت و پس از آن در دهان بیمار؛ دندانپزشک در ابتدا می بایست موفقیت آمیز بودن کاشت ایمپلنت و کارایی آن را در دهان بیمار مدنظر قرار دهد و متناسب با آن بهترین ایمپلنت را از نظر اندازه انتخاب کند. متناسب بودن ایمپلنت دندان با شرایط فیزیکی بیمار؛ این مورد شامل وضعیت لثه، استخوان فک و محل قرارگیری ایمپلنت های دندانی می شود.

قرارگیری مناسب ایمپلنت در استخوان فک؛ به طور کلی نحوه قرارگیری ایمپلنت در استخوان فک تأثیر بسزایی در کیفیت، کارایی و دارد. بدین جهت دندانپزشک هنگام تعیین اندازه ایمپلنت و فضای ایده آل برای یک واحد ایمپلنت این مورد را مدنظر قرار می دهد. مشخصات و کیفیت پروتز دندان (تاج دندان)؛ دندانپزشک هنگام اندازه گیری ابعاد و اندازه ایمپلنت دندان، مشخصات را بررسی نموده و براساس آن مناسب ترین گزینه را انتخاب می کند. در حال حاضر از دو نوع پروتز ثابت و متحرک برای ایمپلنت های دندانی استفاده می نمایند و به نسبت حساسیت اندازه پروتزهای ثابت بیش از متحرک است. چرا که تعویض، اصلاح یا ترمیم آن دشوارتر خواهد بود.

میزان فشار وارده به ایمپلنت دندان؛ ابعاد و اندازه ایمپلنت های دندانی باید به گونه ای باشد که بتواند فشارهای وارده ناشی از خوردن مواد غذایی، قرارگیری ایمپلنت در بافت استخوان و … را تحمل کند و هیچگونه آسیبی به ساختار آن وارد نشود. به همین سبب دندانپزشکان برای تعیین اندازه ایمپلنت این مورد را مدنظر قرار می دهند. جنبه های زیبایی شناختی دندان؛ همان طور که می دانید ایمپلنت های دندانی شباهت زیادی با دندان های طبیعی دارند. از این رو دندانپزشک برای اینکه ایمپلنت کاملاً مشابه دندان های اصلی بیمار باشد، اندازه پایه () و تاج دندان را مطابق دندان های همجوار و همسان دندان (قرینه) از دست رفته در نظر می گیرد. قبل از ادامه مطلب و توضیح فضای ایده آل برای یک واحد ایمپلنت دندان توجه شما رو به مقاله جلب می کنیم

فضای ایده آل برای یک واحد ایمپلنت دندان چقدر است؟

براساس تحقیقات به عمل آمده در زمینه کاشت ایمپلنت های دندانی و میزان موفقیت آنها به این نتیجه دست یافتیم که فضای ایده آل برای یک واحد ایمپلنت ۱۲× ۴ میلیمتر است. بدین صورت که ایمپلنت با عرض ۴ میلیمتر و طول ۱۲ میلیمتر می تواند جایگزین مناسبی برای دندان های از دست رفته باشد. البته با توجه به شرایط بیمار و وضعیت لثه و استخوان فک ممکن است این اندازه کاهش پیدا کند. در حال حاضر نیز کوچکترین سایز ایمپلنت های دندانی با عرض ۳ میلیمتر و طول ۸ میلیمتر می باشد. به طوری که با اندازه کوچک شان می توانند کمترین میزان فشار را تحمل کنند. البته تصمیم گیری در خصوص این ابعاد و فاصله ایمپلنت از دندان مجاور بر عهده متخصص ایمپلنت است.

فاصله مناسب ایمپلنت از دندان مجاور

همان طور که می دانید پس از جراحی و کاشت پایه تیتانیومی ایمپلنت درون استخوان فک، زمان آن فرا می رسد تا تاج دندان روی آن قرار گیرد. از آنجایی که وجود دندان های مجاور ممکن است مانع قرارگیری مناسب تاج دندان روی و پایه ایمپلنت شود، یک فاصله قانونی برای آن در نظر گرفته شده است. تا ضمن جلوگیری از وارد شدن فشار به دندان های همجوار، کارایی و طول عمر ایمپلنت افزایش پیدا کند. در این زمینه فاصله ایمپلنت از دندان مجاور ۳ میلیمتر در نظر گرفته شده و کلیه دندانپزشکان موظف به رعایت آن هستند.

سخن آخر

۱.تعیین فضای ایده آل برای یک واحد ایمپلنت بر عهده چه کسی است؟ در حال حاضر دندانپزشک متخصص جراحی لثه و ایمپلنتولوژیست های حرفه ای، فضای مورد نیاز را برای کاشت ایمپلنت های دندانی تعیین می کند..عدم اندازه گیری فاصله ایمپلنت از دندان مجاور چه عواقبی دارد؟ در صورتی که دندانپزشک فاصله ایمپلنت دندان را از دندان های مجاور اندازه گیری نکند، احتمال وارد شدن فشار بیش از حد به ایمپلنت و دندان های مجاور وجود دارد. این مشکل مهم نیز پس از مدت زمان کوتاه موجب لق شدن، شکستگی و پس زدن ایمپلنت های دندانی می شود. .آیا هزینه اندازه گیری فضای ایده آل برای یک واحد ایمپلنت جداگانه محاسبه می شود؟ خیر، اندازه گیری فضای مناسب برای یک واحد ایمپلنت از مراحل اصلی کاشت ایمپلنت دندان است. به همین سبب هزینه اضافی و مازاد بر کاشت این نوع از دندان های مصنوعی ثابت نخواهد داشت.