چگونه کارگری که از پس هزینه‌های خود برنمی‌آید می‌تواند به فرزندآوری فکر کند؟

رحیم میرعبدالله (عضو شورای اسلامی کار استان تهران) در خصوص وضعیتِ کارگران در سال ۱۴۰۱ گفت: در بد بودنِ اوضاع کارگران همین یک جمله بس که کارگران حتی از تأمین حداقلی‌ترین نیاز‌های خود هم ناتوان شده‌اند. بخش زیادی از حقوقی که کارگران می‌گیرند صرف اجاره‌ی خانه و خوراک روزانه می‌شود و عملا چیزی برای پس‌انداز باقی نمی‌ماند. کارگران بین نیاز‌های اساسیِ خود هم باید اولویت‌بندی کنند. آن‌ها با حقوق چند شیفت کار فقط بخشی از نیاز‌های خود را می‌توانند تأمین کنند. سیاستِ دولت‌ها در فریز مزدی و عدم تعیین مزد متناسب با ماده ۴۱ قانون کار، کارگران را به این وضعیت رسانده است.

میرعبدالله با اشاره به خط فقرِ ۱۵ میلیون تومانی گفت: در کمتر کشوری کسی که شغل دارد و چند شیفت کار می‌کند در زمره‌ی افراد فقیر جامعه به حساب می‌آید، اما درآمدِ کارگران با خط فقرِ رسمیِ اعلام شده فاصله‌ی بسیاری دارد و با رویه‌ای که پیش گرفته شده، این فاصله پُر نخواهد شد. به عبارتی دیگر کارگران تا رسیدن به یک زندگیِ حداقلی هم فاصله دارند.

وی گفت: همین امروز اگر یک کارگر بخواهد وسایل الکترونیکی خانه خود را تعمیر کند باید تمام یا بخش زیادی از حقوق ماهانه‌ی خود را بگذارد، چه برسد به اینکه بخواهد یک وسیله‌ی الکترونیکی بخرد. کاهشِ قدرتِ خرید فقط به کارگران فشار نمی‌آورد بلکه تولیدکننده‌ی داخلی را هم دچار مشکل می‌کند.

این فعال کارگری افزود: زندگیِ کارگران فرسایشی شده است؛ دیگر کارگری نمی‌تواند پس‌انداز کند و حتی اگر پس‌انداز هم کند فرقی به حالش نمی‌کند، چراکه بعد از مدتی ارزش پول از بین می‌رود. حالا تصور کنید این کارگر فرزند هم داشته باشد چگونه می‌تواند از پس هزینه‌های تحصیل فرزند خود بربیاید یا زمینه‌ی ازدواج او را فراهم کند.

میرعبداله گفت: با چنین وضعی، مسئولان سیاستِ جوانی جمعیت و افزایش فرزندآوری را دنبال می‌کنند! چگونه کارگری که از پس هزینه‌های خود برنمی‌آید می‌تواند به فرزندآوری فکر کند؟ یا جوانی که حداقل حقوق می‌گیرد، چگونه می‌تواند به فکر ازدواج باشد؟ این در حالیست که یک جوان بتواند کار پیدا کند که همان هم بسیار سخت است. سیاست‌های ما باید با واقعیت‌ها هماهنگ باشد.

این فعال کارگری گفت: کارگری که در خانواده‌ی خود یک بیمار داشته باشد، هیمن حداقل‌ها را هم نمی‌تواند تأمین کند چراکه مجبور است تمام حقوق خود را صرفِ هزینه دوا و درمان بدهد. نه حقوق کارگر کفافِ هزینه‌ها را می‌دهد و نه بیمه‌اجتماعیِ کارگران آنقدر قدرتمند و حامی است که بتواند کارگران را در وضعیتِ بحرانی و بیماری یاری برساند. وضعیت به قدری عیان است که دیگر نیازی به گفتن نیست.

عضو شورای اسلامی کار گفت: نمایندگان دولت و کارفرمایان که در جلساتِ مزدی عنان را به دست می‌گیرند تا اجازه ندهند دستمزدِ کارگران به تناسب افزایش پیدا کند آیا می‌توانند همین برخورد را هم با تورم کنند؟ دستمزد را کنترل می‌کنند، اما نمی‌توانند تورم را کنترل کنند؟