چرا آسیب‌های همسترینگ در راگبی بسیار رایج است؟
آنا گزارش می‌دهد؛
مصدومیت همسترینگ در ورزش راگبی بسیار متداول است.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، با توجه به جام جهانی راگبی مردان، خطر آسیب دیدگی در طول بازی‌های تدارکاتی تابستانی یک نگرانی جدی برای مربیان و بازیکنان بوده است. در حالی که آسیب‌دیدگی یکی از ویژگی‌های هر ورزش تماسی است، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که عدم تعادل در اندازه بین گروه‌های عضلانی چهارسر ران و همسترینگ در بازیکنان راگبی بیشتر از افراد فعالی است که این ورزش را انجام نمی‌دهند، که خطر آسیب‌دیدگی را حتی در تمرین افزایش می‌دهد.
آسیب‌های بافت نرم، به‌ویژه آسیب‌های همسترینگ، چندین بازیکن را از جام جهانی محروم کرده است و این پرسش‌ها را در مورد اینکه چرا چنین حوادثی تا این حد رایج هستند، ایجاد کرده است. ساق پا حساس‌ترین قسمت بدن در برابر صدمات در طول مسابقه راگبی است؛ و کشیدگی‌های همسترینگ شایع‌ترین هستند و در ۱۵ درصد از کل آسیب‌ها در اتحادیه راگبی نقش دارند.
در جام جهانی قبلی راگبی، آسیب‌های همسترینگ دومین آسیب شایع در مسابقات پس از ضربه مغزی بود و تقریباً ۵۰ درصد از تمام روز‌های تمرین یا بازی از دست رفته را تشکیل می‌داد. آنها به عنوان شایع‌ترین آسیب در طول تمرینات راگبی نیز گزارش شده‌اند.
آناتومی عضلات همسترینگ
همسترینگ شامل سه عضله است که در امتداد پشت ران، از باسن به پایین تا درست زیر زانو حرکت می‌کنند. فشار دادن این ماهیچه‌ها به خارج از محدودیت‌هایشان از طریق کشش یا بارگذاری بیش از حد می‌تواند منجر به آسیب‌های دردناکی شود و عضلات به طور بالقوه پاره شوند. کشیدگی‌های همسترینگ به ویژه در فعالیت‌هایی که شامل دویدن، پریدن، توقف‌های ناگهانی و شروع می‌شود، شایع است. خطر آسیب با افزایش سن افزایش می‌یابد و افرادی که سابقه آسیب‌های همسترینگ دارند بیشتر در معرض خطر تکرار تکرار هستند.
خستگی و ضعف عضلانی نیز احتمال آسیب را افزایش می‌دهد، در حالی که عضلات همسترینگ انعطاف ناپذیر یا کوتاهتر برای تحمل نیروی مورد نیاز برای حرکات خاص تلاش می‌کنند. ماهیچه‌ها اغلب به صورت جفت کار می‌کنند و برخی از متخصصان معتقدند که عدم تعادل بین عضلات چهارسر ران در جلوی ران و عضلات همسترینگ در پشت نیز می‌تواند به این مشکل کمک کند. برای مقابله با این نگرانی فزاینده، رفتار و ساختار این عضلات را در بازیکنان اتحادیه راگبی بررسی کردیم و آنها را با افرادی که فعال بودند و ورزش می‌کردند، اما راگبی بازی نمی‌کردند، مقایسه کردیم. متوجه شدیم که عضلات همسترینگ بازیکنان راگبی نسبت به گروه دیگر سفتی بیشتری نشان دادند. این تعجب آور نیست، زیرا سفتی عضلانی با حرکات انفجاری مانند دوی سرعت، پرش و حرکات تماسی مرتبط است که همگی در تمرینات راگبی و بازی در مسابقات رایج هستند.
حجم ماهیچه به توانایی عضلات برای اعمال نیرو مرتبط است. بنابراین، همانطور که انتظار می‌رفت، تجزیه و تحلیل MRI ما نشان داد که عضلات چهار سر ران در جلوی ران در بازیکنان راگبی نسبت به اندازه بدن به طور قابل توجهی بزرگتر است. اما آنچه شگفت‌آور بود، یافته‌ها بود که هیچ تفاوت قابل‌توجهی در اندازه یا حجم نسبی عضلات همسترینگ بین دو گروه وجود نداشت. این در تضاد با تحقیقات قبلی است که نشان می‌داد اندازه نسبی عضلات همسترینگ در ورزشکاران ورزش‌های قدرتی و قدرتی، مانند راگبی، در مقایسه با ورزشکاران ورزش استقامتی و غیر ورزشکاران، بزرگتر است. اما تحقیقات ما به یک اختلاف جالب اشاره می‌کند – بازیکنان راگبی عدم تعادل در اندازه بین عضلات چهارسر ران و همسترینگ خود را نشان دادند.
یافته‌ها نشان می‌دهد که بازیکنان راگبی می‌توانند با خطر بیشتری برای تجربه کشیدگی عضلات همسترینگ مواجه شوند، که هم سفتی افزایش یافته عضلات همسترینگ و هم عدم تعادل بین اندازه عضلات جلو و پشت ران نقش دارند. حتی در بین بازیکنان آماتور راگبی، فرآیند آماده‌سازی و شرکت در راگبی به طور بالقوه می‌تواند منجر به انعطاف‌پذیری کمتر عضلات همسترینگ و عضلات چهارسر ران بزرگتر نسبت به همسترینگ شود. این، به نوبه خود، ممکن است بر نیاز به تمرکز بر توسعه اندازه (و بنابراین، با طراحی، قدرت) عضلات همسترینگ تأکید کند، که می‌تواند عدم تعادل را برطرف کند.
آیا راه‌حلی وجود دارد؟
یک استراتژی برای جلوگیری از آسیب‌های همسترینگ باید بر روی کاهش عواملی که خطر را بیشتر می‌کنند کار کند. به عنوان مثال، مهم است که مراقب ورزشکاران مسن‌تر و کسانی که آسیب‌های قبلی همسترینگ دارند، باشید و خستگی را به درستی مدیریت کنید. تشویق ورزشکاران به داشتن یک روال گرم کردن جامع نیز بسیار مهم است. هنگامی که ماهیچه‌ها گرم و انعطاف پذیرتر می‌شوند، ممکن است به آنها کمک کند تا فشار را بهتر تحمل کنند و به طور بالقوه از پارگی جلوگیری کنند.
در حالی که کاملاً مطمئن نیستیم که آیا کشش قبل از یک فعالیت واقعاً می‌تواند خطر آسیب را کاهش دهد، افزودن کشش‌های کنترل شده و پویا به گرم کردن ممکن است مفید باشد، به خصوص اگر با حرکات مورد استفاده در طول ورزش مطابقت داشته باشد. یک رویکرد مدرن شامل تمرین‌هایی در روال تمرینی بازیکنان است که تقویت می‌شود. اما چنین تمریناتی نباید صرفاً به منظور افزایش اندازه، قدرت و قدرت عضلات باشد. در عوض، آنها باید بر روی بهبود انعطاف پذیری، تقویت ثبات عضلات مرکزی و تقویت عضلات همسترینگ در حالی که آنها دراز می‌شوند تمرکز کنند.
نمونه‌ای از این ورزش همسترینگ نوردیک است که شامل زانو زدن روی یک پد (برای راحتی زانو) و پایین آوردن تنه به آرامی به سمت زمین با کنترل است. این تمرین برای کاهش میزان آسیب‌های همسترینگ در بین ورزشکاران در ورزش‌های تیمی به نصف پیشنهاد شده است. با این حال، برخی از کارشناسان در مورد تأثیر واقعی این تمرینات تردید‌هایی را مطرح کرده‌اند و به نظر می‌رسد تیم‌های زیادی این اقدامات را انجام نمی‌دهند. این ممکن است به دلیل درد تاخیری ناشی از این تمرینات باشد.
بنابراین چگونگی کاهش آسیب‌های همسترینگ در ورزش‌هایی مانند راگبی نامشخص است و کاهش این مشکل در جام جهانی راگبی آینده دشوار خواهد بود، خستگی ناشی از افزایش شدت مسابقات در یک دوره زمانی متمرکز به این معنی است که مدیریت ریسک مشکل ساز خواهد بود.