امید شما و نومیدی ما
البته که ممکن است آگاهی‌بخشی رسانه‌ها امید را در یک جامعه زنده و تقویت کند. ابتدا لازم است که رسانه‌ها امید و اعتماد جامعه را به خود جلب کنند. این امر هم در صورتی محقق می‌شود که طیف‌های گوناگون جامعه صدای خود را در رسانه‌ها بشنوند. رسانه‌ها خواسته‌ها و اعتراض مردم را منعکس کنند و آزادانه بتوانند به جامعه آگاهی بدهند. بدیهی است که رسانه‌هایی که فاصله زیادی با مردم دارند و اعتماد نسبت به آنها سلب شده است، کوچکترین توانی برای آگاهی‌بخشی و امیدآفرینی ندارند. نتیجه تضعیف و سلب حق فعالیت آزاد رسانه، بی‌اعتمادی و نومیدی نسبت به آنهاست. چنین رسانه‌ای هرچه خبر خوب بنویسد و پخش کند و از توسعه و پیشرفت کشور بگوید در حالی که مردم در برآوردن نیازهای ابتدایی زندگی دچار مشکل باشند، هیچ امیدی به ارمغان نمی‌آورد. پیش‌شرط امیدآفرینی دولت هم اعتماد جامعه به آن دولت است.
دولت تنها با انجام وظایف خود، شفافیت، پاسخگویی و بهبود شرایط زندگی برای افراد جامعه در وجوه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی می‌تواند اعتماد و در نتیجه امید بدهد. هرچه دولتمردان از پیشرفت بگویند و وعده بدهند و رسانه‌ها آنها را منتشر کنند در حالی که نان گران، دریاچه‌ها و رودخانه‌ها خشک، فساد فراگیر و آزادی اجتماعی و سیاسی و حقوق شهروندی محدود می‌شود، نومیدی از دولت هم گسترده‌تر و عمیق‌تر می-شود. عمده رسانه‌های ایران که مستقیم و غیرمستقیم به بخش‌های مختلف قدرت وابسته هستند، مشکلات بی‌شمار را نادیده می‌گیرند و خبرهایی از دستاوردها منتشر می‌کنند. اما چرا به اذعان خود شما، امید از جامعه رفته است؟
روشن است که چون به دولت و غالب رسانه‌ها اعتمادی نیست. اینکه شما بگویید همه چیز عالی است و ما به سرعت در حال پیشرفتیم و رسانه‌ها برای امیدآفرینی همین‌ها را به مردم بگویند، مردم به شما امیدوار نمی‌شوند.
امیدواری شروط و ملزومات آشکاری دارد که نشانی از آن در کشور دیده نمی‌شود. وقتی قدرت و دولت هر روز امکان زندگی را برای افراد محدوتر می‌سازد و غالب رسانه‌ها صدای قدرت و طیف نزدیک به آن هستند، کمترین قابلیتی برای امیدآفرینی ندارند.
در همین دو سال دولت سیزدهم اقداماتی برای یکدستی بیشتر رسانه‌ها انجام شده و محدودیت‌هایی برای معدود رسانه‌ها و خبرنگارانی که صدای جامعه و مردم هستند و چراغ رسانه را روشن نگه داشته‌اند، ایجاد شده است. در این وضعیت چگونه می‌توان به امیدآفرینی دولت و رسانه‌ها، امیدوار بود؟ رییس جمهور و معاون اول رییس جمهور در آستانه روز خبرنگار به رسانه‌هایی رفتند که فقط یک صدا از آنها شنیده می‌شود. این رسانه‌های موردپسند و محبوب دولتمردان با امکانات، دفاتر سراسر کشور و خارج از کشور و تعداد بسیار خبرنگار مورد اعتماد مردم و جامعه قادر به امیدآفرینی نیستند. چون نشانه‌های امید غایب و نشانه‌های بی‌اعتمادی و نومیدی به سیاست‌ها و برنامه‌های دولتمردان فراوان است. خواندم یکی از مدیران دولت هم در پیامش برای روز خبرنگار گفته بود، رسانه‌ها بذر امید بیفشانند. اول اینکه رسانه‌ای بالقوه امکان بذرافشانی امید دارد که آگاهی‌دهنده و مورد اعتماد باشد و بذر امید برای جوانه زدن و رشد به خاک و شزایط حاصلخیز امیدپرور نیاز دارد، اما دریغ.
245245